Berkeley Macerasi III

Cennete dustugumu sandigim gunun ertesi gunu yani pazar sabahi Aylin'in Meksikali arkadaslari Norma ve esi Daniel bizi bir Meksika lokantasina kahvaltiya goturduler. Amerika'ya geldigimden beri farkli tatlar deneme, yeniliklere acik olma konusunda kendimi gelistirdigimi dusunuyordum, ama salcali kaktus? Tuzlu, karidesli bira? Lutfen beni bu noktada mazur gorun...  Ben Meksika mutfagi denince Quesadilla, Nachos ve Meksika salatasini hatirlamak istiyorum!

Yemegimizi yerken yanibasimizda bir mariachi grubu calmaya basladi, ayni zamanda arka masamizda her haliyle ben Meksikaliyim diyen bir bebisi gorunce kendimi bir an gercekten Meksika'da hissettim diyebilirim.

Yemekten dondukten sonra Aylin'in apartmaninin altindaki kafede bir seyler icelim, Berkeley'in gunluk hayatini bir soluyalim dedik. Kafeye girer girmez gozumuze ilk carpan masalarindaki kitaplarin uzerine egilmis bir seyler okuyan, yazan, cizen insanlar oldu. Yanimizdaki masalardan birinde genc bir adam bir yandan onundeki kitabi okuyor bir yandan da yanindaki bebek arabasini salliyordu. Meric bu sahneden etkilenip oldukca yuksek bir sesle "Bak, idealist bir doktora ogrencisi, hem dersini calisiyor hem de bebegine bakiyor, ne guzel!" diyerek karsi masayi isaret etti. Takdir ve hayranlik duygulari icinde baktigimiz adamin bize gulumseyerek Turkce "Doktora ogrencisi degilim ama bebek benim evet" demesi ile yuzumuzdeki hayranligin saskinliga donusmesi bir oldu. Kendisi Berkeley'de sosyoloji alaninda doktorasini yaptiktan sonra burada ogretim gorevlisi olarak calismaya baslamis. Kendinden kisaca bahsederken Meric pardon isminiz Cihan miydi deyince ben ikinci saskinlik dalgasina kapildim. Meger konustugumuz kisi Cihan Tugal'mis. Meric'in yillar once makalelerini okudugu, Turkiye'de alanindaki calismalari ile oldukca yanki uyandirmis bir sosyologmus! Dunya kucuk Berkeley daha da kucuk. Kucuk tesadufler, mutevazi, basarili, hos sohbet insanlar... Berkeley kendini sevdirmek icin hic zorlanmiyordu.

Kafeden ciktiktan sonra yuruye yuruye yarim saatte kendimizi UC Berkeley'nin kampusunde bulduk. Universitenin kampusu kartal yuvasi gibi sehre tepeden bakiyor; genis yesillikler, heybetli okaliptus agaclari ve tarihi tas binalar arasinda gezinirken kendinizi zaman tunelinde yuzyillarca yil geriye gitmis gibi hissediyorsunuz. Bir de pazar gunu oldugu icin herhalde etrafta fazla insan da olmayinca bir an kendimizi eski Atina sokaklarinda ciplak ayak geziyormusuz gibi hayal ettik; sanki kutuphanenin kosesini dondugumuz anda karsimiza aniden Sokrates cikacak, senin icin mutluluk ne ey Atinali? diyecek, ben de benim icin mutluluk su an burada olmak dede gerisini bilmem diyecekmisim gibi...

Berkeley Macerasi II

Ucaktan 3 saat gecikmeli(!) indikten sonra kendimize bir servis ayarlayip Berkeley'e dogru yola koyulduk. Yolda giderken aklimdan eve gittigimde hafif bir seyler yer, biraz sohbet eder, varsa bir bitki cayi icer yatarim diye geciriyordum. Bir an Aylunumun yanina geldigimi unutmus olmaliyim! En son, sabaha karsi salonun ortasinda elimde ziller oryantal oynadigimi hatirliyorum. Aylin misafirperverligini votka ve red bull'dan yana kullaninca yeni girdigim bir ortamda super bir ilk izlenim biraktim! Tatil hizli basladi...

Ertesi gun 3 saat uykuyla inanilmaz enerji dolu olarak uyandim. Aylin'in salonundaki buyuk pencereyi acinca sabah sisinin coktugu yemyesil Berkeley tepeleri buyulu bir guzellikte size bakiyor. Bir de o tepelerden gelen hafif serin, tertemiz, mis gibi bahar kokusunu icine cekince insan herhalde dun ucagim dustu ve su an cennetteyim diye geciriyor icinden. Bu oksijen fazlasi, alisik olmadigim doga, yesillik beni o kadar heyecanlandirdi ki Meric'i durtup kosuya mi gitsek n'apsak dedim. Karsiliginda aldigim bakis bana bir gece onceyi ozetledi, israr edemedim.

Oglene dogru herkes kendine geldiginde ve ben hala kendimi iyi hissettigimi sanarken karnimizi doyurmak icin yakinlardaki bir Turk restoranina gittik. Berkeley'in yemekleri beni ilk burda vurdu. New York'da bircok Turk restorani deneyimi yasadik ama Turkiye'deki tatlara yaklasan hatta bir kismi ile yarisabilecek bir tek burasina rastladim. Burda bize Aylin'in Meksikali, phd ogrencisi arkadasi Roberto da katildi. Bu ilk gunu ozetleyecek olursam Berkeley'de bizi ilk once doga, sonra yemekler, son olarak da Roberto carpti! Roberto tezi hakkinda konusmaya basladiginda ucumuzun de yemegi birakip, elimizi cenemize yaslayip onu nasil hipnotize halde dinledigimizi biri fotograflasaydi keske... Bize dunyadaki tum hukuki sistemleri aciklayabilecek bir cerceve kurmak uzerine calistigini, boyle bir yapiyi kurabilmek icin varolan teorik araclar yeterli olmadigindan once o araclari yaratmakla ugrastigini ve bunun ne kadar eglenceli bir sey oldugunu anlatirken yerinde duramiyordu. Sanki orda eline bir kalem tutustursak o canim mantiyi, beytiyi bir kenara itip onundeki peceteye bir seyler yazip cizecek gibi bir hali vardi. Hipnozdan cikabildigim bir anda ona yasini sorma gafletinde bulundum, 26 oldugunu duyunca yine ucumuz ayni anda onumuze baktik ve sanirim bir iki dakika bu yasima kadar n'aptim ben? sorusunu cevaplamaya calistik, isin icinden cikamayinca da beytiye geri donduk. Dunyada birilerinin de o yemeklerinin hakkini vermesi gerek ama di mi?

Yemekten sonra vucudum bir an icine dustugu ruyadan uyandi. Aniden bir gece once haddinden fazla icki ictigini, sadece uc saat uyudugunu, su durumda bu yagli yemekleri hazmetmesinin imkansiz oldugunu hatirladi ve kendi kendine fisini cekti! Bayadir bu kadar kotu ertesi gun semptomlari yasadigimi hatirlamiyorum. Zaten olmayan betim benzim iyice atti, gozum kararmaya basladi ve icimden tamam dedim tatili baslamadan bitirdim, alkislar bana gelsin!

O yarim saat icinde ne zaman arabaya bindik, nasil Berkeley'in o sabah gordugum yemyesil tepelerine dogru yola koyulduk, ne ara iki hap ve iksir vari renkli bir su icirildim, nasil kendimi cimlere attim ve yarim saat kestirdim hatirlamiyorum. Ama uyandigimda yeniden cennetteydim! Cenneti gordum, kokladim, dokundum, dahasi elimde resimleri var. Oglen kaybettigim butun enerjim geri geldi, vucudum bulundugu ortami gorunce otenazi talebini geri cekti, hatta daha da ileri gidip burda bir omur kalabilirim diye beni alttan alta islemeye basladi...

Burda gecirdigimiz iki uc saatten sonra Mericle birbirimize sunu sorarken bulduk kendimizi, buraya nasil temelli gelebiliriz???

Berkeley Macerasi I

Nihayet aylardir dort gozle bekledigimiz Berkeley gezisini gecen hafta gerceklestirdik. Uzun vadeli plan yapmanin en guzel yani o gunun gelisini hevesle beklemek. Ama zamanlamayi iyi tutturmak gerek tabii, beklenen tarih hayal kurabilecek kadar uzak ama gercekligini yitirmeyecek kadar da yakin olmali :) Biz ucak biletlerimizi uc ay once almistik, bu surenin heyecaninizi ayakta tutmak adina gayet ideal oldugunu soyleyebilirim.

Ucagimiz cuma gunu ogleden sonra 4'de idi. Ben bir kiz olarak uzerime duseni yaptim ve persembe gecesinden bavulumu hazirlamaya basladim. Gunduz ve gece icin ayri kombinasyonlar, kiyafetlere uygun aksesuarlar, havanin sicak ve soguk olma ihtimaline karsi yedekler derken benim bavul yine maksadini asti! Her ne kadar Meric'in Berkeley'de bir hafta boyunca suren boyun agrisina mini jet lag, alkol, uykusuzluk gibi kendimce mantikli gerekceler bulmus olsam da sanirim asil suclu benim bavulumdu :(

Parantez icinde belirtecegim, ucak biletlerimizi cok onceden almamiza ragmen yan yana koltuklardan yer ayirtamamayi basardik! Bir de ucus aktarmali olunca iki ucusun da ilk bes dakikasi acaba yanimdakini yer degistirmeye ikna edebilir miyim, n'olur yanima biri gelmesin gibi kaygilarla gecti. Neyse ki ikisinde de sansimiz yaver gitti ve yanyana ucabildik, kucuk mutluluklar!

Kalkistan yaklasik iki saat sonra Ohio eyaletinde bugune kadar adini sanini duymadigim Cincinnati adinda bir sehirde aktarma yaptik. Havaalaninin butik havasindan, temizliginden, insanlarin guleryuzunden Cincinnati kucuk bir sehir oldugunu iner inmez belli etti. Amerika'da yasalarin, kamusal alandaki duzenlemelerin eyaletler arasinda cok farklilik gostermesi bizi hala sasirtmaya devam ediyor. New York'da kamuya acik alanda sigara icmek insanlarin gozunde coktan adi bir suc haline gelmis durumda. New York'da boyle bir seye yeltendiginiz anda, etrafta kim var kim yok Dead Men Walking'deki zombiler gibi topluca uzerinize yuruyebilirler! Neyse ki sigarayi biraktik da artik zombiler tarafindan saldiriya ugramak gibi endiselerimiz yok su hayatta :) Cincinnati havaalanina indigimizde asagida gordugumuz sahne New York'da bir donemi sucluluk psikolojisiyle gecirmis eski sigara iciciler olarak bizi soka ugratti!

New York'dan havalandigimiz an itibariyle turist moduna girdigimiz icin Cincinnati'de deneyebilecegimiz farkli ne var acaba diye bakinmaya basladik hemen. Tabii havaalanindaki sinirlarimiz kisitli oldugu icin yerel oldugu iddia edilen tek sey red hot chili spagetti idi. Mmmm yok boyle bir tat, yolunuz olur da Cincinnati'ye duserse sakin bu lezzeti kacirmayin demek isterdim ama maalesef  icine tuhaf baharatlar katilmis ve uzerine yiginla peynir boca edilmis makarnadan baska bir sey degildi. Ayrica spagetti nasil Amerika'nin herhangi bir yerinde yerel tat olabilir ki?? Italyanlara hakaret olmuyor mu bu biraz?

Cincinnati'den San Francisco'ya gitmek icin havalandigimizda ucusun uc saat surecegini saniyordum. Ayni ulkenin iki sehri arasinda zaman farki olmasini kabullenemedigimden olsa gerek varis saatimizi uc saat erken hesaplamisim! Nasil diye sormayin, uzun suredir beklenen tatil heyecani, yakin bir arkadasiniza kavusacak olmanin verdigi asiri sevinc vs. vs. Ucakta bir sure uykuya dalip gozumu actigimda uc saatin gecmis oldugunu ama ucakta inis hazirligina dair hic bir sey olmadigini farkettigimde artik cok gecti. Meric'i korkuyla sarstim, "Sanirim inis saatimizi yanlis hesapladim!" 2 dakika sonra hostesten gercek inis saatimizi ogrenince panigim iyice artti "Olamaz!! Aylinler bizi almaya uc saat erken gelecekler!!"

Ve bir tatil daha huzurlu, hic bir aksilik yasanmadan, her zamanki gibi cok sakin baslamis oldu...